* قرآن کریم
** نهج البلاغه (مترجم: محمد دشتی).
ابن هشام المعافری، عبدالملک. (1998م). السیره النبویه (سیره ابن هشام) (ج3). بیروت: مکتبه العبیکان.
الآمدی التمیمی، عبدالواحد. (1360). غرر الحکم و درر الکلم (مترجم و شرح: آقاجمال خوانساری). تهران: دانشگاه تهران.
بستان، حسین. (1392). گامی به سوی علم دینی (ج2). قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
حر عاملی، محمد بن حسن. (1409ق). وسائل الشیعة (ج8). بیروت: مؤسسة آل‌البیت ع.
حسنی، سیدحمیدرضا؛ علی‌پور، مهدی. (1386). روش‌شناسی اجتهاد و اعتبارسنجی معرفتی آن. فصلنامه حوزه و دانشگاه، 13(50)، صص 9ـ42.
ستوده، هدایت‌الله. (1374). درآمدی بر روانشناسی اجتماعی. تهران: انتشارات آوای نور.
غروی نائینی، نهله؛ نیل‌ساز، نصرت و پنبه‌دانه‌زاده، فاطمه. (1391). شایعه در قرآن و روایات و امنیت جامعه. نشریه لسان صدق، ش3، صص 3-21.
فتحعلی‌خانی، محمد؛ رجبی، محمود؛ بستان (نجفی)، حسین و گائینی بستان، ابوالفضل. (1384). گامی به سوی علم دینی (ج1). قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
قرائتی، محسن. (1383). تفسیر نور (ج9). تهران: مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن.
کاپفرر، ژان نوئل. (1395). شایعه (مترجم: خداد موقّر). تهران: شیرازه.
کلینی، محمد بن یعقوب. (1372). اصول کافی (ج2 و 8). قم: اسوه.
گٌردن، آل پورت. (1374). روانشناسی شایعه (مترجم: ساعد دبستانی). تهران: مرکز تحقیقات و مطالعات و سنجش برنامه‌ای صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران.
لزگی، علینقی؛ عبادی‌زاده حجت الله و یوسفوند، یعقوب. (1399). مدل‌سازی ریاضی انتشار شایعه با رویکرد دفاعی با نگاه به آیات و روایات. فصلنامه علمی مطالعات بین‌رشته‌ای دانش راهبردی، 10(41)، صص 299-320.
متاجی نیموری، فاطمه؛ جمشیدی، مینا و رضاییان، علی. (1400). ارائه مدلی جهت مدیریت شایعه در دانشگاه آزاد اسلامی. فصلنامه چشم‌انداز مدیریت دولتی، ش3، صص 15-31.
مجلسی، محمدتقی. (1412ق). بحارالانوار (ج2، 72 و 75). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
مطهری، مرتضی. (1381). آشنایی با علوم اسلامی. قم: صدرا.
مقیمی، سیدمحمد؛ غفاری رحمان. (1395). اخلاق در دولت: آگزیوماتیزه‌کردن اخلاق در سازمان‌های دولتی. فصلنامه پژوهش‌های مدیریت عمومی، ش33، صص 35-59.
منتظر القائم، اصغر. (1388). تاریخ امامت (چاپ هفتم). قم: نشر معارف.
منطقی، محسن. (1397). کاوشی در روش اجتهادی و کاربست آن در مدیریت اسلامی. فصلنامه چشم‌انداز مدیریت دولتی، 9(35)، صص 139ـ157.
DiFonzo, Nicholas, Bordia, P., & Rosnow, R. L. (1994). Reining in Rumors. Organizational Dynamics, 23, pp. 47-62.
DiFonzo, Nicholas. (2016). Rumor in Organizational Contexts https://www. researchgate.net/publication/285965800, Advances in Theory & Methodology in Social & Organizational Psychology, November 2016.
Du Brin, Andrew J. (2019). Fundamentals of Organizational Behavior, Academic Media Solutions, the United States of America.
Goldsmith, D. J., & Baxter, L. A. (1996). Constituting relationships in talk: A taxonomy of speech events in social and personal relationships. Human Communication flesearch, 23, pp. 87-114.
Griffin, Ricky W., Jean M. Philips, & Stanley M. Gully. (2019). Organizational Behavior: Managing People and Organizations, Cengage Customer & Sales Support, Boston, USA.
Hellriegel, Don & Slocum, John W. (2010). Organizational Behavior. Cengage Learning, Mason, usa.
Hiebert, Murray & Klatt, Bruce, (2001). The Encyclopedia of Leadership a Practical Guide to Popular Leadership Theories and Techniques. McGraw-Hill, New York.
Hirschhorn, L. “Managing Rumors,” in L. Hirschhorn (ed.). Cutting Back (San Francisco: Jossey-Bass, 1983), pp. 54–56. With permission.
Roethlisberger, F. J., & Dickson, W. J. (1943). Management and the worker. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Wagner, John A., Hollenbeck, John R. (2010). Organizational Behavior. Routledge, New York.
Kurland, Nancy B. (2000). Passing The Word: Toward A Model of Gossip and Power in The Workplace, Acad & my of Manageme Tit Review, Vol. 25, No. 2. pp. 428-438.
Noon, M., & Delbridge, R. (1993). News from behind my hand: Gossip in organizations. Organization Studies, 14, pp. 23-36.
Burt, R. S., & Knez, M. (1996). Trust and third-party gossip, Trust in organizations: pp. 68-89. Thousand Oaks, CA: Sage.
)