The Ijtihadi Approach of Allameh Sharafuddin and the Issue of Contemporary Islamic Communities' Unity

Document Type : The Quarterly Jornal

Authors

1 Associate Professor,Politics Department, Islamic Research Institute for Culture and Thought

2 Doctoral Student, Baqir al-Olum University, and Researcher, Research Center for Political Thought and Sciences

Abstract

Developing a relationship between the two variables of religious differences and the Islamic unity has been one of the main concerns of current Islamic scholars. In some cases, the inference made from these two variables, has faced Islamic communities with different crises which religious extremism, in present-time era, is one of the obvious examples of it. The thought of some present scholars has been organized in such a way that despite acknowledging religious differences, there will be no damages to the unity of Islamic communities as the "Ummah." Seyyed Abdul Hussain Mousavi Ameli (1873-1957) is one of these contemporary scholars, who as a great harbinger of the Islamic unity, presents unity between the sects not as a compromise in religious beliefs, but as their convergence against Islam's enemies. Using the ijtihad method in the two realms of religion's principles and foundations (Fiqh al-wifaq), and its branches and comparison of subsidiary religious rules (Fiqh al-khilaf), Allameh Sharafuddin sought to present the strategy that the main principles of the religion are shared to religious sects and focused on these principles, they can unite against Islam's enemies and existing differences among Jurisprudential views, whenever based on ijtihad rules, is revered by all sects. In the intellectual system of Allameh Sharafuddin, the analysis on the issue of religious differences and its relation to the Islamic unity, also can be presented in such a way that in a special mechanism, religious differences could be the axis of unity and convergence between Islamic communities against the common enemies.

Keywords

References

  1. * قرآن‌کریم

    1. بحرانی، محمدسند (1429)، بحوث فی مبانی علم الرجال، قم: مکتبة فدک.
    2. تهرانی، شیخ آقابزرگ (1404)، نقباء البشر فی القرن الرابع عشر، دارالمرتضی مشهد: الطبعة الثانیه.
    3. حکیمی، محمدرضا (1382)، شرف‌الدین، قم: انتشارات دلیل ما.
    4. رشیدرضا، محمد (1373ق)، تفسیر المنار، مصر: دارالمنار.
    5. شرف‌الدین، عبدالحسین (1383)، اجتهاد در مقابل نص، ترجمه: علی دوانی، قم: دفتر انتشارات اسلامی.
    6. ــــــــــــــــــــ (1386)، المراجعات؛ رهبری امام علی در قرآن و سنّت، مترجم: محمدجعفر امامی، تهران: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
    7. ــــــــــــــــــــ (1423)، الفصول المهمه فی تألیف الأمه، تهران: المجمع العالمی للتقریب بین‌المذاهب الاسلامیة.
    8. ــــــــــــــــــــ (1426)، المراجعات، قم: المجمع العالمی لأهل البیت(ع).
    9. ــــــــــــــــــــ (1431)، موسوعه الامام عبدالحسین شرف‌الدین، اجوبة مسائل جارالله، ج 4 (مسائل جارالله)، تحقیق: مرکز العلوم والثقافة الاسلامیة، بیروت: دار المورخ العربی.
    10. ــــــــــــــــــــ ، الفصول المهمه فی تألیف الأمه، ج 3، تحقیق: مرکز العلوم والثقافة الاسلامیة، بیروت: دارالمورخ العربی.
    11. ــــــــــــــــــــ ، النص و الاجتهاد، تحقیق: مرکز العلوم والثقافة الاسلامیة، ج 2 و 8، بیروت: دارالمورخ العربی.
    12. ــــــــــــــــــــ ، إلى المجمع العلمی بدمشق (المجمع العلمی)، تحقیق: مرکز العلوم والثقافة الاسلامیة، ج 4، بیروت: دارالمورخ العربی.
    13. ــــــــــــــــــــ ، مسائل فقهیة، (مسائل فقهیه)، ج 4، تحقیق: مرکز العلوم والثقافة الاسلامیة، بیروت: دارالمورخ العربی.
    14. شمس‌الدین، شیخ‌مهدی (1993)، «البعد الفقهی فی شخصیّة الإمام شرف‌الدین، الامام السید عبدالحسین شرف‌الدین مصلحاً و مفکراً و ادیباً»، بیروت: مؤتمر تکریم المفکر الاسلامی الکبیر السید عبدالحسین شرف‌الدین.
    15. موسوی بجنوردی، سید‌حسن (بی‌تا)، الاجتهاد و التقلید (منتهی الاصول)، قم: بصیرتی.

     

Journal of Islam and Social Studies
Volume 4, Issue 15
ExecutiveExpert
August 2016
Pages 68-88

Files

History

  • Receive Date: 21 August 2017
  • Accept Date: 21 August 2017

Share

How to cite

Statistics